Als wapenmagnaat William Wirt Winchester aan de infectieziekte tuberculose komt te overlijden, blijft zijn vrouw Sarah alleen achter in hun grote villa. Dit 160 kamers tellende Winchester Mystery House in Californië wordt volgens Sarah geterroriseerd door geesten uit het verleden, die om zijn gekomen door het toedoen van Winchester geweren en die nu hun wraak willen nemen. Om vast te stellen dat Sarah niet gek is geworden, huurt ze psychiater Eric Price in om haar geestelijke gezondheid te onderzoeken. Price gaat zeer sceptisch met de zaak om, totdat hij erachter komt dat Sarah misschien niet zo gek is als de meeste mensen denken.

Films rond mysterieuze spookhuizen doen het eigenlijk altijd wel goed bij de liefhebbers, vooral als het een waargebeurd verhaal betreft. Of waargebeurd, Winchester opent met de tekst dat de film ‘geïnspireerd’ is op het ware verhaal van de familie Winchester. Het is een vrijheid van de filmmakers die nogal eens verkeerd wordt geïnterpreteerd. De familie Winchester woonde vanaf het einde van de 19de eeuw in een 160 kamers tellend landhuis in Californië, waar zij na de dood van haar man moederziel alleen achterbleef en er heilig in geloofde dat het huis bezeten was door geesten van mensen die omgekomen waren door Winchester geweren. Tot zover het verhaal wat we ook terugzien in de film, zij het niet dat de makers hier nog een extra draai aan wilde geven. Het levert een aardige film op met in de hoofdrol de zeer ervaren Helen Mirren als Sarah Winchester.

Helaas is het veel meer dan dat ook niet, want daarvoor moet je anno 2018 toch wat beter uit de hoek komen om te voorkomen dat het geen dertien in een dozijn horrorfilm wordt. Zo ligt het natuurlijk erg voor de hand dat Sarah een buitenstaander in het huis haalt die haar niet gelooft, om natuurlijk niet veel later tot de onbehagelijke ontdekking te komen dat haar verhaal juist wél waar blijkt te zijn. Wat de film ook niet helpt is dat het eerste deel behoorlijk wat trage en saaie momenten bevat. Dit is best jammer, want op sommige punten had wat meer vaart het in basis boeiende onderwerp zeker kunnen helpen. Het resulteert nu in weinig meer dan een handvol schrikmomenten, die je door de voorspelbaarheid van het verhaal al ziet aankomen. Er wordt namelijk vrij veel ingezoomd op het normale leven rond het landhuis, wat gewoonweg voor teveel saaie momenten zorgt.

Ondanks deze momenten wordt in het tweede deel van de film de onderhuidse spanning in rap tempo opgebouwd wat voorkomt dat je voortijdig afhaakt, of erger, in slaap valt. Zeker vanaf het moment dat Eric Price doorkrijgt dat er meer aan de hand is dan hij vermoedt, komt de spanning pas echt goed in de film. Zo ontdekt hij de obsessie van Sarah voor het getal 13, waarna hij zich afvraagt of hij zich alles inbeeldt of dat het huis daadwerkelijk bezocht wordt door kwade geesten. Het zorgt in ieder geval allemaal voor een redelijk claustrofobisch en naargeestig sfeertje, waarbij het mysterieuze landhuis goed tot zijn recht komt. Dit alles ziet er dan ook prachtig uit, met dank aan prima camerawerk en een goede aankleding. We kunnen dan ook gerust stellen dat de locatie zijn meerwaarde heeft als kapstok voor de film, al is dat duidelijk niet genoeg om alleen de film te dragen.

Je zou derhalve dan ook kunnen zeggen dat juist de locatie van het huis het grootste pluspunt van de film is en dat alles wat er omheen gebeurd van een acceptable niveau is, maar nergens echt bijzonder weet te worden. Al met al is de film zeker een kijkbeurt waard, maar voor wie een echt spannend spookhuis verhaal verwacht, iets dat de trailer wel doet vermoeden,

Extra’s: Op een handjevol trailers na is er geen bonusmateriaal te vinden op de Blu-ray release. Spijtig, want het beruchte spookhuis geeft alle ruimte om een fraaie documentaire bij te sluiten.

Winchester maakt weinig indruk als horrorfilm, al zorgen de aankleding en een meer dan aardig tweede deel nog net voor een krappe voldoende. Dit is vooral te danken aan het spel van veterane Helen Mirren, de prachtige locatie en het sterke camerawerk. Toch is Winchester een film zoals we er reeds teveel van hebben gezien. Het verhaal richt zich zeker in het begin veel te veel op het ‘normale’ leven rondom het huis, wat dan wel leuk is om te zien, maar wat misplaatst lijkt voor een horrorfilm. Hier hadden de schrijvers beduidend wat scherper op moeten zijn. Het maakt nu dat Winchester een boeiend uitgangspunt heeft, maar de film zich teveel richt op de mythe van het huis en haar inwoonster zonder dat we echt het gevoel krijgen dat we met een horrorfilm te maken hebben. Toch is de film een kijkbeurt zeker aan te raden voor iedereen die zich interesseert voor het verhaal van het Winchester Mystery House, want ondanks dat de echte horror uitblijft is het verre van een slechte film te noemen.

Met dank aan Dutch FilmWorks voor het recensie-exemplaar.