Op Cybertron staan de Autobots op het punt om de Transformer-burgeroorlog te verliezen aan de kwaadaardige Decepticons. Terwijl ze voorbereidingen treffen om de planeet te verlaten stuurt Optimus Prime, de leider van de Autobots, de jonge verkenner B-127 naar aarde om een basis op te zetten waar de Autobots zich kunnen hergroeperen. B-127 bereikt de aarde in 1987 en verstoort een trainingsoefening van Sector 7, een overheidsinstantie die buitenaardse activiteiten op aarde controleert. Luitenant Jack Burnes vermoedt een vijandige indringer en valt aan. Voor hij vernietigd wordt neemt B-127 de vorm aan van een Volkswagen-Kever en belandt op de sloop. Charlie Watson is na de dood van haar vader een getraumatiseerde en haatdragende tiener die haar oog laat vallen op de Kever. Ze komt al snel in contact met B-127, die ze de naam Bumblebee geeft. Als Charlie per ongeluk een signaal activeert bij Bumblebee wordt dit opgepikt door de Decepticons, die vervolgens koers zetten richting aarde om zo te voorkomen dat Optimus Prime zijn basis op Aarde kan vestigen.

Voor de meeste veertigers van nu is Transformers nostalgie van de bovenste plank. In de jaren tachtig waren de robots dan ook immens populair, waarbij het speelgoed over de toonbank vloog, de strips niet aan te slepen waren en de tekenfilm-serie zeer goed bekeken werd. Met het opgroeien van die generatie leken de Transformers in de jaren negentig een stille dood te sterven totdat regisseur Michael Bay in 2007 de Transformers met veel bombarie naar het witte doek vertaalde. De film bleek de start van een franchise, maar na een zwak laatste deel moest het roer om. Voor een frisse wind werd er gekozen voor een spin-off, die draait om de komische en veelal schattige Autobot Bumblebee. Ook werd Michael Bay gepasseerd voor de regie (hij bleef wel aan als producer) en het project kwam in handen van Travis Knight. Knight leverde de indrukwekkende animatiefilm Kubo en het Magische Zwaard af, maar verder is hij nog vrij onervaren. Het was dus nog maar de vraag of hij de juiste man zou zijn om de Transformers-franchise weer tot leven te kunnen brengen.

Een van de meest gehoorde punten van kritiek op de Transformers-films van Michael Bay was dat de robots in een gevecht amper uit elkaar te houden waren. Optimus Prime zag er wel gaaf uit, maar er waren zoveel snufjes aan toegevoegd dat hij niet direct herkenbaar was. Voor Bumblebee ging men terug naar de tekenfilm van weleer en zien zowel de Autobots als de Decepticons er werkelijk fantastisch uit. Bumblebee is zeer herkenbaar en getransformeerd naar robot zie je de auto onderdelen duidelijk hangen. En ook Optimus Prime komt veel beter tot zijn recht. Waar hij bij de Bay-films een echte robot is, zie je hier duidelijk de cabine op zijn borstkas zitten. Het zijn dit soort zaken die direct zorgen voor herkenning. Een ander punt van kritiek op de eerdere film was de speelduur. Waar die film stuk voor stuk ruim boven de twee uur uitkomen, hebben de makers de speelduur hier onder de twee uur gehouden. Het maakt dat de vaart er goed in zit en de film nergens inkakt. Zelfs verhaaltechnisch is alles prima uitgewerkt en dat zorgt ervoor dat we eindelijk een Transformers-film krijgen voorgeschoteld die dicht bij het bronmateriaal blijft.

Ondanks al deze positieve punten en overduidelijke verbetering ten opzichte van de vorige films is ook Bumblebee helaas niet perfect. Het belangrijkste knelpunt van de film is de veel te aanwezige soundtrack. Een overvloed aan jaren tachtig hits lijkt flink geforceerd voor een nostalgisch gevoel te moeten zorgen. Dat is zonde, want ondanks dat de muziek an sich geweldig is, spreken de beelden voor zich. Wat ook niet helpt is dat de film is voorzien van een flinke dosis veel te flauwe humor. Wellicht wordt hiermee gepoogd om ook een jongere generatie te bekoren, maar hiermee hinkt de film soms op twee gedachten. Zo is daar een zeer komisch bedoelde scène waarin Bumblebee een scène naspeelt uit klassieker The Breakfast Club. Het zijn hints naar het verleden die juist die jongere generatie niet zal meekrijgen. Gelukkig is alles een opmaat naar een fantastisch uitgewerkt eindgevecht dat dubbel en dwars Transformers waardig is en waarbij nog maar eens blijkt dat Knight wel zeker de juiste man op de plek is voor deze , waarbij de nasleep daarvan een kleine tien minuten te lang wordt doorgezet.

Bumblebee blijft dicht bij het bronmateriaal en is een Transformers-film zoals Michael Bay hem nooit wist te maken. De film is dan ook vooral erg vermakelijke en voorzien van werkelijk prachtige computer gegenereerde effecten. De robots zijn gedetailleerd, erg mooi geanimeerd en belangrijker nog; je kan eindelijk herkennen om welke Autobot of Decepticon het gaat. Toch vertoont het geheel soms wel wat scheurtjes. Zo voelen de vele jaren tachtig hits wat geforceerd aan en is de humor veelal erg flauw. Het zijn kleine smetjes op een fijne blockbuster. We kunnen gerust stellen dat het een zege is dat Michael Bay eindelijk plaats heeft moeten maken. Zijn vervanger Travis Knight weet wel degelijk de juiste Transformers-snaar te raken door het geheel dichter bij het bronmateriaal te brengen. Met een speelduur die onder de twee uur ligt zakt het tempo nergens in en daarmee is Bumblebee de aanrader voor de komende feestdagen. Bumblebee is ondanks wat puntjes ter verbetering een Transformers-film zoals we die graag in 2007 al hadden gezien; heerlijke hersenloze actie voorzien van prachtige computeranimatie!/strong>