Newt Scamander is een tovenaar die met zijn koffer vol fabeldieren in New York belandt in 1926. Hij is daar om zijn collectie fabeldieren uit te bereiden, maar een aantal fabeldieren ontsnappen uit de koffer van Newt. In zijn poging om de dieren weer te vangen komt hij de Niemagie (de Amerikaanse vertaling voor Dreuzel) Jakob tegen, die hem bijstaat om de fabeldieren zo snel mogelijk te vangen die wel eens een bedreiging kunnen vormen voor de mensenwereld. Tijdens de tocht van Newt door New York heen, stuitte ze op een duister geheim dat een flinke bedreiging kan zijn voor de toverwereld en die van de mens. 

Na de successen van de boeken van schrijfster J.K. Rowling besloot Warner Bros. de rechten te kopen van de boeken en deze te verfilmen. Iets dat een juiste zet bleek te zijn, want sinds de eerste film over de tovenaarsleerling verscheen in 2001 is Harry Potter niet meer weg te denken uit de filmwereld. Miljoenen fans over de hele wereld waren dan ook in extase toen bekend werd dat het 41 pagina’s tellende boekje genaamd Fantastic Beasts and Where to Find Them verfilmd zou gaan worden. Maar hoe pers je in godsnaam vijf volledige films (die al aangekondigd zijn) uit zo’n dun boekje? Rowling besloot hiervoor het script uit te werken en het tovenaarsuniversum van Harry Potter op deze wijze verder uit te bereiden. Maar verwacht geen prequel of vervolg van het verhaal van de tovenaarsleerling, want dan zal je toch bedrogen uitkomen.

Hoewel de film flink leentjebuur speelt bij de Potter-films, wordt dit op een subtiele manier door de film heen verweven. De film speelt zich af in 1926 en het is wel even wennen dat de setting zich naar Amerika heeft verplaatst. Hoewel dit op het eerste gezicht misschien een beetje storend lijkt te werken, spreekt het na mate de film vordert flink in het voordeel van de film. Dit voorkomt uiteindelijk een herhaling van het verhaal en de zoektocht naar de fabeldieren blijkt dan ook een beetje als kapstok te dienen naar het grotere geheel. Over het werkelijke verhaal verklappen we dan ook maar helemaal niets om spoilers te voorkomen. Wel kan er gemeld worden dat de opzet naar het werkelijke verhaal toch een iets te lange aanloop neemt om de volledige twee uur echt tot zijn recht te laten komen. Dit zit hem met name in de slapstick humor dat op sommige punten toch net iets te kinderachtig aanvoelt.

Zoals verwacht is het 3D-effect weer compleet overbodig. De makers hebben wel flink hun best gedaan om het een extra toevoeging te laten zijn voor de film, maar op een aantal kleine dingetjes na voegt het totaal niets toe aan de film en irriteert de bril dan ook weer flink op de neus. Je zou bij een film, dat zoveel effecten en magie bevat, toch wel wat meer mogen verwachten. De effecten zijn overigens gelikt en prachtig gedaan. De fabeldieren zijn prachtig uit de computer gerold en sommige acteurs moet je eerst even goed in je opnemen, voordat je door hebt wie het zijn. Overtreft dit de Potter-reeks dan, of komt het er überhaupt bij in de buurt? Het antwoord hier op is een kort en bondig “nee”. Je kan deze film het beste vergelijking met de relatie die The Hobbit had met het fameuze Lord of the Rings, waarbij het te hopen is dat Rowling niet dezelfde fouten maakt als Peter Jackson destijds.

Fantastic Beasts and Where to Find Them borduurt prima voort op het Harry Potter universum. Waar enkele elementen terugkomen uit de Potter-reeks, leunt de film daar gelukkig niet teveel op en is het juist prima door het verhaal verweven. Het verhaal kan eigenlijk moeilijk uitgelegd worden zonder iets te spoilen en de verplaatsing van Londen naar New York is toch even wennen. Hopelijk worden de vier vervolgen niet zo uitgemolken als dat Peter Jackson ooit deed met The Hobbit en kunnen we de komende jaren weer heerlijk uitkijken naar de films uit de zo geliefde toverwereld van J.K. Rowling. Op het vervolg zullen we helaas tot 2018 moeten wachten, maar voor nu is Fantastic Beasts and Where to Find Them een aanrader om in de bioscoop te gaan bekijken en scoort bij ons dan ook een dikke voldoende.