Max en Annie zijn twee fervente liefhebbers van spelletjes die elke week een spelletjesavond organiseren. Het stel kan absoluut niet tegen hun verlies en zetten elke keer weer alles op alles om ieder spelletje te winnen. Als op een avond Max langskomt, de succesvolle broer van Max, neemt hij tot frustratie van het echtpaar hun traditionele spelletjes avond over. Brooks besluit de avond over een andere boeg te gooien en huurt een bedrijf in die een van de gasten moet ontvoeren. Vervolgens moeten de anderen de zaak oplossen aan de hand van aanwijzingen. Door stom toeval wordt Brooks op de bewuste avond echter zelf echt ontvoert, waar de gasten denken dat dit allemaal bij het spel hoort. Gaandeweg de zoektocht komen de gasten erachter dat de verdwijning van Brooks geen onderdeel is van het spel en de tijd begint te dringen om Brooks te bevrijden uit handen van de zijn ontvoerders.

Als je het over Jason Bateman hebt, weet je vaak al direct wat je kan verwachten van een film. Hij wordt namelijk vaak getypcast, al is de kwaliteit van de films waarin hij te zien is nogal wisselend. Zo stonden hilarische films als de twee Horrible Bosses-films lijnrecht tegenover flaters als Office Christmas Party. Niet bepaald een garantie voor succes dus, maar films vrij simpel en doorzichtig van aard zijn is een gegeven feit. Naast Bateman zien we hier Rachel McAdams in de rol van Annie. McAdams was vrij recent nog te zien in Marvel-film Doctor Strange en uit haar keuze qua rollen blijkt tevens haar veelzijdigheid. Game Night behoort zeker niet tot haar beste werk, maar je krijgt eigenlijk precies wat je van tevoren had verwacht. Niets meer, maar zeker ook niets minder. Zo wordt het vrij doorzichtige plot overgoten met een flinke scheut humor, waarbij dat laatste de film zeker goed doet en zeker de moeite waard maakt om eens te kijken als je in een melige bui bent.

Van originaliteit hoeft de film het namelijk niet te hebben, want het gepresenteerde concept hebben we reeds veel vaker gezien. Waarin de film wel verschilt, is dat deze op sommige momenten behoorlijk hard is en dus niet geschikt voor al te jonge kijkers. Goed voorbeeld is de scène waarin Max in zijn arm wordt geschoten en Annie de kogel met de simpelste producten moet verwijderen. Je moet hierbij echt tegen een beetje bloed kunnen. Ondanks de aanwezigheid van flink wat humor is niet elke grap even goed geslaagd. Dit geldt gelukkig niet voor een van de meest hilarische karakters, die van politieagent en buurman Ryan, die hunkert naar menselijk contact maar hierbij constant genegeerd wordt door zijn omgeving. Keer op keer wil Ryan meedoen aan de spelletjes avonden, maar keer op keer verzinnen Max en Annie een smoes om hem maar niet te laten meedoen. Natuurlijk tot het onvermijdelijke moment dat ze Ryan nodig hebben. Het is vooral in dit deel van de film dat het aantal geslaagde grappen hoog ligt.

Toch is de film geen standaardkomedie. Het lijkt er soms op dat de film worstelt met een identiteitscrisis, want is het nou een komedie of een actiefilm? Laten we het houden op een aardige mix die redelijk onderhoudend is, al worden er een aantal vrij oninteressante wendingen en zijplotjes in verwerkt. Het zorgt ervoor dat het soms lastig is om de aandacht erbij te houden. De film is wat dat betreft net te lang om de vaart er echt lekker in te houden. Het zijn zaken die je in dit genre vaker tegekomt. Al met al is Game Night een film die goed vermaak biedt voor ieder wiens verwachtingen niet al te hoog liggen. In dat geval doet Game Night precies hetzelfde als een spelletjesavond; je hebt een leuke avond, maar wie er nou daadwerkelijk gewonnen heeft is van ondergeschikt belang.

Game Night houdt het midden tussen een komedie en een actiefilm, waarbij het geheel eigenlijk vooral uitblinkt in degelijkheid. Het verloop van het verhaal is verder vrij standaard en van tijd tot tijd zelfs bijna oninteressant. Gelukkig wordt de film gered door een flinke hand vol aan geslaagde grappen en dat zorgt ervoor dat de film op een voldoende uitkomt. Deze grappen komen overigens vooral op het konto van Billy Magnussen, die een fijne rol neerzet als de naar menselijk contact hunkerende buurman Ryan. Een van de meest hilarische stukjes film bevindt zich overigens na de aftiteling, dus het is zeker aan te raden om deze uit te zitten. Het zorgt ervoor dat je met een tevreden gevoel de zaal uitloopt, al is een spelletjesavond thuis met vrienden misschien wel een beter idee.