Als de rijke hedgefondsmanager James King wegens fraude zijn rijkeluisleventje vaarwel moet zeggen, vraagt hij zich af of hoe hij de harde wereld achter de tralies gaat overleven. Om zijn kansen hierop te vergroten keert James zich tot Darnell Lewis om hem te harden. Niet het beste idee, want Darnell is de hardwerkende eigenaar van een eigen bedrijfje en blijkt nog nooit in aanraking te zijn geweest met de politie. Samen vatten ze de koe bij de horens en doen de twee alles wat in hun mogelijkheid ligt om James in dertig dagen klaar te stomen voor een leven in de gevangenis. Al doende leren de mannen dat ze van heel veel dingen een verkeerd beeld hebben, ook van elkaar.

Will Ferrell maakt pakweg vier films per jaar en schijnbaar is iedere film voor sommige mensen weer iets om naar uit te kijken. Dat blijkt wel uit het feit dat er nog steeds films van hem gemaakt worden. Niet zo vreemd, want zijn films brengen nog steeds meer dan genoeg geld op om een volgend deel van ‘ik ben Will Ferrell en zie mij eens leuk zijn en doen alsof ik kan acteren’ te verantwoorden. Maar om ‘leuk’ te zijn heeft Ferrell wel iemand naast zich nodig voor een goedbedoelde wisselwerking. Voor deze film is dat Kevin Hart, een acteur die nooit het niveau van Scary Movie ontstegen is en wiens grootste prestatie is dat hij het witte doek mocht delen met Robert de Niro in Grudge Match. Wat dat betreft lijkt dit duo dus een match made in heaven.

Get Hard begint met een korte scène met daarin een slecht geacteerd huilende Ferrell, om onder begeleiding van een hiphop deuntje een maand terug in de tijd te gaan. Wat volgt is een aaneenschakeling van verkleedpartijen en ronduit belachelijke scènes, waarin je het schijnbaar acteren mag noemen om bij het minst geringe je als een complete debiel te gaan gedragen. Daarnaast is de film ronduit racistisch, zo is iedere kleurling die naast je auto verschijnt schijnbaar een reden om je compleet belachelijk te gaan gedragen en direct aan te nemen dat hij je wil overvallen. De toon is gezet. Het rare van dit racisme is dat er een grote rij gekleurde acteurs klaar lijken te staan om zich gewillig belachelijk te laten maken door Ferrell. Wat is dat toch? Een gemis in eigenwaarde? Of gewoon de behoefte aan een salarisstrookje aan het einde van de maand, no matter what? Wat dat betreft horen we vaak genoeg dat de niet blanke zich gediscrimineerd voelt, maar door dit soort films begin je je echt af te vragen of ze het ook niet een klein beetje aan zichzelf te wijten hebben.

Gek genoeg zijn het niet alleen de mindere goden die zich hier schuldig aan maken. Zo zien we rapper T.I. ook een duit in het zakje doen, al lijkt de scène vooral bedoeld om Ferrell in een compleet belachelijke, doch kleurrijke, hiphop outfit te kunnen hijsen. Zo kan Ferrell voor bijna al zijn films een beroep doen op een blik bekende gezichten. Wat dat betreft blijft het knap dat mensen die zoveel meer talent hebben dan deze man zich hiervoor laten lenen. In deze film zien we bijvoorbeeld gitaarheld John Mayer voorbijkomen. Als hij bij een feest in het huis van James een optreden geeft zien we het personage van Ferrell klaar staan met een gitaar om zijn nek om het prachtige nummer Daughters zinloos geweld aan te doen.

De humor is simpel, valt onder de noemer van makkelijk scoren. Waarbij het nog het meeste opvalt dat er schijnbaar mensen zijn op deze aardkloot waarbij het ook daadwerkelijk scoort. De humor, als je het al zo mag noemen, is heel de film door te flauw voor woorden en daarnaast vreselijk Amerikaans. Een beetje van het niveau dat in sitcoms een lachband nodig heeft om de toch al gehersenspoelde kijker de indruk te geven dat dit blijkbaar leuk zou moeten zijn. Waarom Will Ferrell met zijn ondertussen alweer 47 jaar niet eens wat beters gaat doen dan ons te vervelen met dit soort films vol onderbroekenlol is sowieso een goede vraag. Helaas is zijn carrière gebouwd op weinig anders en lijkt hij gewoonweg niks anders te kunnen. Wat dat betreft is iedere film van hem nagenoeg hetzelfde, behalve dat zijn personage in een andere situatie belandt. In Amerika noemt men dit vast een lekkere niet nadenken feel good film, hier in Nederland noemen we het gewoonweg vreselijk irritant.

Get Hard is wederom een inwisselbare en direct te vergeten film in het daar al in grossierende oeuvre van Will Ferrell. De man maakt namelijk keer op keer vrijwel dezelfde film. Volgens een vast patroon komt weer de grootst denkbare onderbroekenlol voorbij, waarbij het uiteindelijk natuurlijk de clou is om samen met je metgezel een lesje van het leven te leren. Nou boo-fucking-hoo, van ons mag hij nog voor zijn vijftigste met pensioen, in plaats van ons te blijven vervelen met dit soort meuk. Hier werden wij niet ‘hard’ van!