Twintig jaar na de aanval van de buitenaardse wezens op onze planeet heeft de mensheid een grote sprong gemaakt qua technologie, dit met dank aan de buitenaardse technologie. Op de maan is een basis geplaatst die een eventuele nieuwe buitenaardse aanval moet tegenhouden. Maar hoewel een nieuwe aanval geen verrassing is, heeft men er geen rekening mee gehouden dat ook de aliens twintig jaar verder zijn in hun technologie. Dit zorgt ervoor dat als de aarde wordt aangevallen door een geavanceerd schip met een doorsnee van 3.000 mijl de ondergang van de mensheid nabij lijkt. Het is het moment waarop de oude generatie en de nieuwe generatie de handen ineen slaan om de wereld te redden van zijn ondergang.

Het is alweer twintig jaar geleden dat regisseur Roland Emmerich de filmwereld wist te verrassen met Independence Day. De film was zo’n gigantisch kassucces dat een vervolg eigenlijk niet kon uitblijven. Jarenlang waren er geruchten over een eventuele opvolger, maar keer op keer bleef deze uit. Nu is het eindelijk zover, al kregen de fans van de eerste film direct een teleurstelling te verwerken toen bleek dat Will Smith er geen oren naar had om opnieuw in de huid van Captain Steve Hiller te kruipen. Toch stemde de eerste beelden hoopvol en dus werd het origineel werd weer eens uit de kast getrokken en steeg het enthousiasme. Helaas moeten we al snel concluderen dat Roland Emmerich dit langverwachte vervolg volledig heeft verpest en we raden je dan ook aan je te bedenken als je plannen had om naar de bioscoop af te reizen.

Grootste mankement is het flinterdunne verhaal. Nu hadden we niet verwacht dat dit een sterk punt zou zijn, maar je kan het natuurlijk ook overdrijven. Alles komt erg geforceerd over. Zo begint de film met een wat saaie opening waarin de makers een band proberen te smeden tussen de kijkers en de hoofdpersonen, iets dat overigens totaal mislukt. Na een klein half uur is het dan eindelijk tijd om tot actie over te gaan: een schip van maar liefst drieduizend mijl in doorsnede komt recht op de aarde af. Je ziet direct dat Emmerich de regels van een vervolgfilm nastreeft, namelijk om alles in de overtreffende trap te doen. Helaas wordt dit op een soms bijna kinderlijke manier gedaan. Zo wordt Londen in een alles vernietigende scène totaal verwoest waarna het puin de halve wereld over gaat om (uiteraard) precies achter het Witte Huis te stoppen. Het is een punt waarbij je toch denkt dat het allemaal niet erger kan.

Helaas bewijst deze film het tegendeel en gaat alles na deze nog een stukje verder bergafwaarts. De film wordt hierin niet bepaald geholpen door het dramatische acteerwerk van de ganse cast, waarbij zelfs een gerenommeerd acteur als Jeff Goldblum een wanprestatie aflevert. De nieuwkomers doen er zelfs nog een schepje bovenop, waarbij de chemie tussen de eeuwige vijanden Hiller en Morrison (gespeeld door Jessie Usher en Liam Hemsworth) totaal niet uit de verf komt en je echt geen moment het gevoel hebt dat de twee echt een hekel aan elkaar hebben. Iets wat ook flink op de zenuwen werkt is dat je constant foto’s, en zelfs een portret in het Witte Huis, van Will Smith ziet. Natuurlijk was hij de grote held in de eerste film en het gemis is duidelijk groot, maar hoe Emmerich hier de herinnering levend lijkt te willen houden aan oude tijden slaat (net als de film) zelf totaal de plank mis.

Independence Day: Resurgence bewijst nog maar eens dat een sequel zelden tot nooit een fatsoenlijke film opleverd. De vraag was natuurlijk vooral wie daar nog op zat te wachten twintig jaar na dato. Gezegd moet worden dat de CGI er erg fraai uitziet, maar anno 2016 kan dat alleen een film niet meer redden. Ook de acteerprestaties liggen ver beneden peil, iets wat sommige acteurs die voor een aardige duit onder een forse steen vandaan zijn gehaald zich zeker mogen aanrekenen. Toch is het grootste probleem dat het verhaal zo mager is dat het rechtstreeks uit de Donald Duck is gehaald. Daar had men na twintig jaar gerust met iets beters mogen komen natuurlijk, zo hoog lagen de verwachtingen niet eens. Helaas is het zelfs zo dat de deur wagenwijd open wordt gezet voor een derde film, maar het is absoluut aan te raden om deze film over te slaan en voor een leuke avond de nieuwe uitgave van het origineel uit 1996 nog eens op te zetten.