Jaren nadat Maleficent besloot om prinses Aurora te vervloeken en haar als haar eigen dochter  op te voeden, is de rust tussen de koninkrijken teruggekeerd. Prins Philip besluit Aurora ten huwelijk te vragen, maar zowel Maleficent als koningin Ingrith staan daar niet positief tegenover. Toch besluit de koningin dat ze Maleficent wil ontmoeten voor het huwelijk en nodigt haar uit voor een kennismakingsdiner. Als de verwijten onder het diner over en weer vliegen, verliest Maleficent haar zelfbeheersing en lijkt het erop dat ze koning John heeft vervloekt op dezelfde manier als dat ze Aurora ooit vervloekte. Maar hoewel ze alle schijn tegen heeft en hier ook glashard van beschuldigd wordt, is al snel duidelijk dat koningin Ingrith snode plannetjes heeft en Maleficent snel moet handelen om een totale ramp te voorkomen.

De eerste Maleficent-film stamt alweer uit 2014 en werd destijds nogal gemengd ontvangen. De film had nogal een aparte benadering van het verhaal van Sleeping Beauty (Doornroosje), want ditmaal wordt het verhaal door de ogen van de boze heks Maleficent verteld. Voor deze rol werd niemand minder dan Angelina Jolie gecast, die de rol toch met veel bravoure wist in te vullen. Doordat de film toch een aardig kassucces bleek te zijn, kon een vervolg natuurlijk niet uitblijven. Je zou je echter kunnen afvragen wat een eventueel vervolg werkelijk zou kunnen toevoegen aan het huidige verhaal. De valkuilen van herhaling liggen natuurlijk op de loer en het is juist een maatschappij als Disney die nou niet echt bekend staat dat het de beste vervolgen ter wereld kan produceren. De regie ligt ditmaal in handen van Joachim Rønning die in 2017 aan het roer stond van Pirates of the Caribbean: Salazar’s Revenge. Angelina Jolie en Elle Fanning keren weer terug en aan dat lijstje wordt de naam van Michelle Pfeiffer ook nog toegevoegd, die de rol van koningin Ingrith op zich neemt. Op het eerste gezicht een prima invulling achter de camera dus, maar kan er wel een goede kwaliteit geboden worden?

Dit gaat eigenlijk verrassend goed, want dit tweede deel van Maleficent is totaal anders dan het eerste deel. De eerste twintig minuten ligt de focus vol op het huwelijksaanzoek dat prins Philip doet aan Aurora, die in de tussentijd koningin van het volk der Moren is geworden. Dit gedeelte is nogal zoet en eigenlijk zeer kinderachtig. Je zou kunnen zeggen; een typisch Disney verloop, en het is tot op dat punt te hopen dat de film inderdaad niet in de  bekende valkuilen zal lopen. Gelukkig veranderd daarna de toon van de film als Maleficent weer ten tonele verschijnt. Het geheel krijgt plots een andere wending, waardoor het allemaal ineens hoogst vermakelijk wordt. Op het moment dat Maleficent wordt uitgenodigd door koning John en koning Ingrith, voel je als kijker meteen dat er van alles staat te gebeuren. Het mag geen verrassing heten dat het diner volledig uit de hand zal lopen en koning John, net als Aurora in het eerste deel, vervloekt wordt door toedoen van Maleficent. Iets wat de makers je willen doen geloven uiteraard, maar de oplettende kijker zal al snel door hebben hoe de vork precies in de steel steekt. Zonde, want daarmee wordt voor een deel het verrassingseffect en de impact daarvan al teniet gedaan.

Na deze plottwist slaat de film een andere weg in qua verloop en wordt Maleficent, nadat iedereen aannam dat ze is overleden, uit het water gevist door één van de meest onwaarschijnlijke wezens. Hierna wordt ze wakker op een vreemde plek en komt ze bij haar eigen volk terecht dat een teruggetrokken leven leidt, verscholen voor de mensheid. Uiteraard is dit zo cliché als mogelijk uitgewerkt, want natuurlijk is er iemand die absoluut geen oorlog met de mens wil en een slechterik die dat wel wil. Met de nodige wrijving uiteraard als gevolg. Na een heftige confrontatie met de mensheid besluit Maleficent dat ze zich tegen de mensheid zal keren en wordt de aanval ingezet op het kasteel. Dit gevecht is zeer mooi gemaakt en je ziet dat de effecten in de film echt van hoog niveau zijn. Hierna worden er nog wat plotwendingen opgeworpen om je als kijker op het verkeerde been te zetten, maar voor echt een verrassing zullen ze niet zorgen. Gelukkig werkt het nergens echt storend en moet je je als kijker gewoon instellen op een Disney-film pur sang, met al zijn voor- en nadelen. Uiteindelijk kunnen we dan ook makkelijk de conclusie trekken dat dit tweede deel net zo goed, vermakelijk en leuk is als het eerste deel.

Maleficent 2 is geen herhaling van zetten, maar komt verrassend genoeg met een leuk en verfrissend nieuw verhaal op de proppen. De film komt wellicht iets te traag uit de startblokken, maar als het gaspedaal eenmaal wordt ingedrukt, dan vliegt de film ook in een flink tempo aan je voorbij. Daarbij is er genoeg tijd voor een paar fijne plotwendingen die, ondanks hun voorspelbaarheid zo nu en dan, nergens het overkoepelende verhaal in de weg zitten. De afloop laat zich echter helaas al snel raden, waarbij een paar clichés helaas klaarblijkelijk niet te vermijden zijn. Toch weet dit tweede deel, mede te danken ook aan de prima ogende digitale effecten en de toevoeging van Michelle Pfeiffer als koningin Ingrith, net zo vermakelijk uit de hoek te komen als zijn voorganger. Prima voer dus voor een fijn avondje in de bioscoop.