Elf jaar na de gebeurtenissen in Birma keert John Rambo terug naar zijn geboorteplaats Bowie in de staat Arizona. Zijn vader is gestorven en John heeft ondertussen de familieboerderij overgenomen om zo een teruggetrokken en rustig leven te kunnen leiden. Op het stuk land woont hij samen met Maria Beltran, een oude vriend en eigenaresse van het landgoed, en haar kleindochter Gabrielle, die John door de jaren heen als zijn eigen dochter is gaan beschouwen. Gabrielle vertelt aan John dat Jezel, een vriend van haar, haar vader heeft gevonden in Mexico. Geheel tegen de wensen van Rambo en Maria in rijdt Gabrielle in het geheim naar Mexico, om daar aan haar vader te vragen waarom hij haar en haar moeder heeft verlaten. De hereniging verloopt echter niet als gepland en Gabrielle wordt keihard afgewezen door haar vader. Ze belandt in een bar waar ze gedrogeerd wordt en in handen valt van een Mexicaans kartel, dat meisjes uit buit en verkoopt als slaven. Als John erachter komt wat er gebeurd is, reist hij af naar Mexico om Carmen te bevrijden.

Tien jaar nadat het gelijknamige boek van David Morrell uitkwam, verscheen in 1982 de controversiële film First Blood in de bioscopen. Het verhaal raakte destijds in de Verenigde Staten een gevoelige snaar over getraumatiseerde veteranen die dienst hadden gedaan in Vietnam en die door de maatschappij uitgekotst werden. Hoofdpersonage John Rambo is zo’n veteraan en op doortocht belandt hij in het kleine dorpje Hope. De sheriff ziet hem als uitschot en geeft hem een lift tot buiten het dorp, maar niet veel later keert Rambo terug waarop hij wordt gearresteerd. Als vervolgens zijn oorlogstrauma opspeelt, begint een oorlog met de lokale politie. De film bleek een groot succes en een vervolg kon niet uitblijven. Toch bracht deze Rambo: First Blood Part II ons in 1985 iets wat het publiek nog niet eerder had gezien; een actiefilm vol testosteron en adrenaline. De opzet was compleet anders dan de eerste film. Waar First Blood nog een realistische setting had, ging dat voor het vervolg flink overboord. Ook deze film werd in succes en in 1988 werd dit nog eens dunnetjes over gedaan in Rambo III. Daarna werd het lang stil rond de eenmansoorlogsmachine. Het zou uiteindelijk maar liefst twintig jaar duren voordat Rambo in 2008 terugkeerde in de bioscopen. De film werd vol scepsis ontvangen, vooral met oog op de op dat moment al de respectabele leeftijd van Stallone, maar de film was verrassend sterk en vooral ook een stuk bloederiger dan zijn voorgangers.

Nog eens elf jaar later is daar dan een nieuw vervolg, dat terwijl Stallone in 2010 nog liet optekenen: “I think Rambo’s pretty well done. […] He went home. But for Rambo to go on another adventure might be, I think, misinterpreted as a mercenary gesture and not necessary. I don’t want that to happen.” Het bloed kruipt blijkbaar waar het niet gaan kan en Stallone meldde eerder dit jaar op het Filmfestival van Cannes zelfs dat als Last Blood een succes zou blijken, hij de rol van Rambo waarschijnlijk nogmaals zou gaan spelen. Maar goed, zover is het nog lang niet. Het verhaal voelt daarnaast ook niet aan als een echte Rambo-film, maar eerder als een soort variant van Taken waarin de hoofdpersoon het moet opnemen tegen een Mexicaanse drugskartel. Het lijkt ook niet echt een goed teken dat regisseur Adrian Grunberg met deze film zijn regiedebuut maakt. Gelukkig keert Sylvester Stallone wel weer terug in de huid van zijn legendarische karakter John J. Rambo, maar de rest van de cast is vrijwel onbekend. Vooraf was er dan ook niemand die een gat in de lucht sprong toen het nieuws naar buiten kwam dat deze film aanstaande was. Dat veranderde niet toen de eerste beelden van teasers en trailers werden vrijgegeven, maar goed, eerlijk is eerlijk, dat was ook het geval met Rambo uit 2008. Toch is het wellicht illustratief dat het plot voor deze film eigenlijk al bedoeld was voor zijn voorganger, maar er toen voor werd gekozen om dit toch maar niet te gebruiken.

“I’m your worst nightmare”, het is een quote uit Rambo III en dat is eigenlijk precies wat Rambo: Last Blood is geworden; een werkelijkheid geworden vrees. Afgezien van het geforceerd gebruiken van de First Blood-tune raakt de gehele film namelijk kant noch wal. De identiteit van Rambo kan je met de jaren sowieso al je vraagtekens bij zetten, maar iets van die identiteit van de eerdere Rambo-films ontbreekt hier volledig. Het grootste probleem is echter nog wel dat Last Blood gewoonweg geen goede film is. Als de film geen Rambo-film was geweest was het simpele verhaal, voorzien van werkelijk ieder denkbaar cliché, ook storend geweest. Een meisje loopt weg op zoek naar haar vader, wordt afgewezen en valt in handen van mensenhandelaren; tijd voor actie, veel meer is het niet. Dat Rambo haar redder in nood is, is dan ook vooral goed nieuws voor het meisje en eigenlijk niet voor de filmliefhebber. Wat opvalt is dat het onverwerkte oorlogstrauma totaal naar de achtergrond is verdwenen voor deze film, dat terwijl dit juist in elke Rambo-film nog de boventoon voerde. Ook is het geweld nog explicieter en harder dan in de voorgaande Rambo-films. En dan is daar het eindgevecht, dat plaatsvindt op de, met tientallen boobytraps bewapende, ranch van Rambo, waar ook nog eens kilometers tunnels onderdoor blijken te lopen. Alles gaat in deze finale volledig over de top en dat maakt de film er helaas niet beter op. Sterker nog, alles heeft eerder een lachwekkende uitwerking dan dat je kan rekenen op een heerlijke actie/wraakfilm.

Rambo: Last Blood is de slechtste film van de Rambo-franchise en heeft eigenlijk totaal niets meer te maken met de getraumatiseerde oorlogsveteraan van weleer. Werkelijk elk denkbaar cliché wordt uit de kast getrokken en het is erg duidelijk dat de makers zich vooral hebben gefocust om de film zo expliciet en gewelddadig mogelijk te maken. Waar de vorige Rambo-film daar opvallend genoeg nog mee weg kwam, werkt dat hier toch vooral op de lachspieren. Er wordt nog wel gepoogd om het Rambo-gevoel en een gevoel van nostalgie los te weken bij de kijker door de tune van First Blood door de boxen heen te laten schallen, maar eigenlijk is dat deze ronde de enige connectie die je met Rambo kan maken. Stallone heeft al aangegeven dat als deze film een succes wordt er nog meer Rambo-films gemaakt zullen worden, maar een eerste blik op de ontvangst weet ons hier wellicht voor te behoeden. Wie hoopt op een spetterende finale wordt ook teleurgesteld. We belanden in een haast horror-achtige setting, waarbij men gerust van een hoeveelheid gore kan spreken die je in een bovenmatige horrorfilm op dat vlak nog niet aantreft. Het maakt Rambo: Last Blood tot een teleurstellend laatste avontuur en voor een fijne avond vol actie kan je beter een van zijn voorgangers opzetten met Rambo in de titel. First Blood kunnen we beter buiten beschouwing laten, want die film blijft in alle opzichten ver uit zicht.