Spencer Stone en Alek Skarlatos zitten samen op een Christelijke school. Ze hebben een gemeenschappelijke interesse voor wapens en worden vaak de klas uitgestuurd voor disciplinaire maatregelen. Daar worden ze vaak gered door hun alleenstaande moeders, die altijd voor hun opkomen bij wangedrag. Op een dag ontmoeten ze Anthony Sadler in het kantoor van de directeur. Ook hij misdraagt zich vaak op school en de drie worden vrienden. Waar Anthony kiest voor een leven als student, gaan Spencer en Alek respectievelijk de luchtmacht en het leger in. Als Alek besluit zijn vriendin te bezoeken in Duitsland, besluiten ze een kleine rondreis te maken door Europa. Tijdens hun trip van Amsterdam naar Parijs stapt een gewapende terrorist op de Thalys waar de drie boezemvrienden zich op bevinden.

Sinds Clint Eastwood in 2008 aankondigde te stoppen met acteren, heeft hij zijn focus vrijwel volledig gelegd op zijn taak als regisseur. Vrijwel dus, aangezien hij een uitzondering maakte voor een vriendendienst met Trouble with a Curve. Ondanks het gemis van Eastwood als acteur, valt hij ook als regisseur niet uit te vlakken. Wie herinnert zich tenslotte niet films als Unforgiven en Million Dollar Baby? Toch lijkt de laatste jaren de sleet er een beetje op te zitten bij Clint. Misschien heeft het er iets mee te maken dat de beste man ondertussen langzaam richting de negentig jaar loopt, maar we moeten concluderen dat hij de laatste tien jaar nog maar sporadisch een echte topfilm aflevert. De enige die hiervoor in aanmerking komt is het erg patriottistisch ingestelde American Sniper. Verder ontstijgen zijn recentste films soms amper de degelijkheid.

En daar is natuurlijk op zich helemaal niets mis mee. We mogen allang blij zijn dat Eastwood zo lang onder ons is en nog steeds bijna jaarlijks een film aflevert. Natuurlijk staat zijn vakmanschap buiten kijf en dat maakt het dat bij de filmliefhebber toch weer de interesse wordt gewekt als er een nieuwe film in aantocht is. Zo ook bij The 15:17 to Paris, een thriller die gebaseerd is op het gelijknamige autobiografische boek, over drie Amerikaanse vrienden die een terrorist wisten te overmeesteren bij een aanslag op een Thalys op 21 augustus 2015. In augustus van vorig jaar leidde de opnames van de film Clint Eastwood en zijn cast en crew ook naar Amsterdam, waar spoor 15 op Amsterdam Centraal werd afgezet. Het zijn beelden die alleen voor de oplettende kijker te herkennen zijn en voorbij vliegen voor je er erg in hebt.

Of het verhaal zelf nog niet interessant genoeg was, castte Eastwood de werkelijke helden (Spencer Stone, Alek Skarlatos en Anthony Sadler) als zichzelf. Dit omdat zij in de ogen van Eastwood het meest geschikt zijn zichzelf te spelen. Een nobele gedachte natuurlijk, maar de drie blijken volstrekt ongeschikt om de film te dragen. Het is wellicht wat ongepast en keihard om drie helden verder af te branden, maar het levert nogal wat ongemakkelijke momenten op en is deels de oorzaak van het falen van deze film. De heren worden hierbij overigens ook niet geholpen door slecht geschreven dialogen, die vol zitten met one-liner achtige teksten die alles nog wat ongemakkelijker laten aanvoelen dan het acteerwerk op zichzelf al deed. Als we na een veel te lange aanloop bij de climax belanden blijkt dit direct het hoogtepunt van de film, al is het te weinig om de film te redden.

Extra’s: De Blu-ray release heeft twee aardige featurettes meegekregen, gelijk aan de internationale releases. Voor de Nederlandse markt was een korte extra rond de opnames in Amsterdam zeker een leuke toevoeging geweest.
· The 15:17 to Paris: Making Every Second Count (08:11) Een veredelde making of, met aandacht voor de casting en de uitdagingen die het filmen op een rijdende trein met zich meebracht.
· The 15:17 to Paris: Portrait of Courage (12:27) Een blik op de drie helden en hun ervaringen op 21 augustus 2015 en de nasleep hiervan.

The 15:17 to Paris is een matige film, die geen eer doet aan de heldendaad van de hoofdrolspelers. Vooraf was het natuurlijk al een gewaagd plan om drie ongeschoolde jongens te casten in de hoofdrol. Wellicht dacht Eastwood dat hun ervaringen positief zouden bedragen aan de authenticiteit van de film en hoopte hij er verder het beste van. Hij kwam bedrogen uit. Toch mag hij ook vooral de hand in eigen boezem steken, want zijn regie is vlak en de dialogen zelfs zeer matig. Eastwood mag dan niet meer de kwaliteit leveren die hem de status van levende legende opleverde, maar wat we hier voorgeschoteld krijgen neigt naar amateurisme. Het slotakkoord maar het nog een beetje goed, maar feitelijk is het weinig meer dan een lekkere kers op een smerige taart, dat terwijl je het geheel toch kocht voor de taart.  

Met dank aan Warner Bros. Home Entertainment Benelux voor het recensie-exemplaar.