Ruby Daly is een bijzonder kind met bepaalde bovennatuurlijke krachten. Als een vreemde plaag een groot deel van de Amerikaanse kinderen doodt, grijpt de regering in en arresteren ze de overgebleven kinderen. Deze kinderen worden in kampen geplaatst en in rang verdeeld. Deze rangen, in de vorm van kleuren, staan voor de krachten die de kinderen bezitten, waarbij de kleur oranje als erg gevaarlijk wordt beschouwd. Ruby is een oranje, maar weet door haar vaardigheden toch in de veiligere groene groep te komen. Als ze op een dag wordt gered door een vrouw die als psychologe in het kamp werkt, weet Ruby ook buiten het kamp te geraken. Daar komt ze vervolgens in contact met drie andere kinderen die op zoek zijn naar een geheim veilig onderkomen. Deze wordt geleid door een andere oranje en lijkt de manier om uit handen te kunnen blijven van de overheid.

Post apocalyptische tienerfilms zijn vandaag de dag niet meer weg te denken uit de filmwereld. Ze zijn er altijd wel geweest, maar werden pas echt een hype The Hunger Games, waarna reeksen als Divergent en The Maze Runner elkaar in rap tempo opvolgden. The Darkest Minds is de nieuwste aanwinst in dit segment en wederom dient een boek als basis. Dit keer de zes-delige reeks van auteur Alexandra Bracken, waarvan het laatste deel vorige week verscheen. De aanwezigheid van de producenten van de de populaire Netflix-serie Stranger Things wordt hier overigens flink uitgemolken, gezien dit groots op de poster staat om het publiek naar de bioscopen te trekken. Toch is het aan te raden om je verwachtingen te baseren op de trailer en minder op dat soort lokkertjes, want anders krijg je toch iets anders voorgeschoteld dan je wellicht verwacht.

The Darkest Minds lijkt dan ook vooral bedoeld voor een jeugdige doelgroep. Het eerste half uur van de film is prima. Hierin zien we hoe Ruby gescheiden wordt van haar familie, om vervolgens in een kamp te belanden. Het laat hierna even op zich wachten hoe de vork exact in de steel zit, maar de oplettende kijker kan al raden wat er eigenlijk aan de hand is. Toch blijft de film ook na de ontsnapping van Ruby zeer vermakelijk. Ze ontmoet Liam, Charles en Zu, drie andere kinderen, waarmee ze de rest van de film lief en leed deelt. Als ze vervolgens achterna worden gezeten door een premiejager genaamd Lady Jane lijkt de spanning flink opgevoerd te gaan worden. Ondanks dat het er allemaal flitsend uitziet, blijft juist hier die benodigde spanning uit. Het maakt het aandeel van Lady Jane in het vervolg van de film vrij overbodig, al doet het ons vermoeden dat zij in de onvermijdelijke vervolgfilms waarschijnlijk een grotere zal gaan spelen.

Vervolgens komt de groep aan bij een veilig onderkomen, een punt waar de film ook in een rustiger vaarwater komt. Een beetje te rustig, want de film wordt op dat punt wat langdradig en saai, mede door de onvermijdelijke romance die loskomt tussen Ruby en Liam. Het is een vrij clichématige wending die in elke tiener-reeks terugkomt en juist dat is een afknapper, vooral voor mensen die buiten de doelgroep vallen. De verwachting is namelijk dat de jeugd dit zal slikken als zoete koek. Gelukkig werken de makers vervolgens toe naar een einde dat redelijk groots is opgezet. Waar de oranje als potentieel gevaarlijk worden beschouwd, zijn de rode de meest dodelijke en is het natuurlijk logisch dat de groep het in de finale flink met hun aan de stok krijgt. Het resulteert in een wat bombastisch geheel, dat de deur natuurlijk wagenwijd open zet voor een vervolg. Of deze er ook daadwerkelijk komt zal afhangen van het succes.

Of The Darkest Minds bij de doelgroep zoveel succes zal hebben als genre genoten Divergent en The Maze Runner valt nog te bezien, maar dit eerste deel gaat redelijk van start zonder dat het ook maar ergens bijzonder wordt.

The Darkest Minds richt zicht met name op een tienerdoelgroep en zal voor een ieder die daarbuiten valt niet onderscheidend genoeg zijn. Zo komt werkelijk ieder cliché wel voorbij, het is alsof je de post apocalyptische tienerfilm bingokaart afvinkt. Het maakt deze aftrap van een potentiële reeks tot een soort lightversie van films als The Hunger Games en Divergent. Naast dat je met flink wat verkeerde verwachtingen bij de film kan beladen, door de de producers als publiekstrekkers te gebruiken, zit vooral het wat saaie middenstuk de film in de weg. Daar kunnen zelfs de goede effecten en een zeer vermakelijk einde niets aan veranderen. Toch is het pas de eerste film, die vooral in het teken staat van het uitzetten van mogelijke steunpilaren. Het is dan ook te hopen dat de makers voor de volgende film(s) meer origineler uit de hoek weten te komen.