De inwoners van een bejaardentehuis in Jeruzalem krijgen meer en meer te maken met de ongemakken van het ouder worden. Toch proberen zij met humor onderling de moed erin te houden. Als een groep vrienden geconfronteerd wordt met het lijden van hun terminaal zieke vriend Max, besluiten zij hem te helpen. Ze maken een apparaat waarmee Max uiteindelijk zelf de euthanasie kan plegen. Na het overlijden van Max gaat het verhaal over het euthanasie-apparaat als een lopend vuurtje en kloppen er al snel meer mensen aan om het lijden van hun dierbare te verkorten. Het zorgt ervoor dat de vrienden voor een emotioneel dilemma komen te staan.

Euthanasie, het betekent letterlijk goede dood, of genadedoos. Oftewel, handelingen die sterven zonder veel lijden van een persoon bevorderen. In Nederland is het officieel sinds 2002 toegestaan op basis van een daarbij horende verklaring. Dat het niet in alle landen zo geregeld is bij de wet blijkt wel uit The Farewell Party. De film snijdt ook het onderwerp euthanasie aan, maar dan wel gesitueerd in Israël, waar het een erg gevoelig onderwerp is. Dat heeft vooral te maken met dat het jodendom deze manier van ‘moord’ verbiedt. Een ander onderwerp wat sporadisch langs komt is de ergernis om de bezuiniging in de zorg, iets wat ons land ook niet vreemd is. Maar ondanks zijn maatschappijkritische onderwerpen ligt de film allesbehalve zwaar op de maag. Zo wordt er gebruik gemaakt van veel zwartgallige humor om de moed erin te houden.

Mooi voorbeeld daarvan is de openingsscène van de film. Het is direct een rake, want hoofdpersoon Yehezkel krijgt dit later nog eens voor de voeten gegooid in de vorm van een overdenkmoment. In de bewuste scène zie we dat Yehezkel zich aan de telefoon voordoet als God om een gelovige vrouw op het hart te drukken dat ze niet bang hoeft te zijn voor de dood. Later in de film is Yehezkel door zijn euthanasie-apparaat min of meer daadwerkelijk voor God gaan spelen. Het toont een diepere laag in de film, die laat zien dat meer dan eens zelfs de scènes met humor een bredere functie hebben dan te zorgen voor een lach bij de kijker. Uitzonderingen daarop zijn er zeker ook. Zo zit er een hilarische scène in de film waarbij dezelfde agent tot twee keer toe om de tuin wordt geleid door de bejaarden opdat hij maar geen boete uitschrijft.

De hoofdrollen in de film worden gespeeld door Ze’ev Revach en Levana Finkelstein, die het echtpaar Yehezkel en Levana vormen. Zij worden vaak vergezeld door Yana, een rol van Aliza Rosen. Het acteerwerk dat zij laten zien kenmerkt zich door realisme. Iets wat ook mooi is vastgelegd aan de hand van veel close-ups in het camerawerk. Als we, nadat het onderwerp euthanasie is aangekaart, ook geconfronteerd worden met de Alzheimer van Levana, wordt de kijker met de neus op het lijden gedrukt en ontstaat er meer en meer begrip voor de actie om een euthanasie-apparaat te maken. Het is dan ook niet alleen een emotioneel, maar vooral ook een ethisch dilemma. Want hebben we het over vermoorden, of over het helpen van iemand die de dood al in ogen kijkt, maar waarvoor de zorg vecht alsof het een tiener is. Wat dat betreft is het originele intermezzo, waarbij het lijden wordt bezongen met de wens van een snelle gang naar het Niemandsland, dat we halverwege voorgeschoteld krijgen alleszeggend.

The Farewell Party toont de harde werkelijkheid van een bejaardentehuis in Jeruzalem, waar het leven een lijden is en sterven een misdaad is. Door de toevoeging van een scheut gitzwarte humor wordt het echter alles behalve een zware film. Je leeft echt mee met de ouderen, iets wat niet tot stand had kunnen komen zonder de uitmuntende prestaties van de gehele cast. De film heeft sterke originele momenten, zoals het muzikale intermezzo, maar weet vooral de spijker op de kop te slaan door de respectvolle manier waarop men kritiek levert op de gang van zaken in Israël.

Met dank aan Cinéart Nederland voor het beschikbaar stellen van een screenerlink.