David is een alleenstaande man in een wereld waarin het verboden is om single te zijn. Hij wordt dan ook afgevoerd naar een hotel om daar binnen 45 dagen een partner te vinden. Als hem dit niet lukt verandert hij in een dier naar keuze, om vervolgens los te worden gelaten in een bos. Als David ontsnapt uit het hotel om zich aan te sluiten bij de ‘loners’ komt hij terecht in een omgekeerde wereld wanneer hij stapelverliefd wordt. Het wordt zaak om de relatie te verzwijgen voor de ‘loners’ om zo een gruwelijke straf te ontlopen.

De Griekse regisseur Yorgos Lanthimos staat bekend om de bizarre verhalen die hij vertelt in zijn films. Zo regisseerde hij in het verleden al de krankzinnige film Kynodontas, die zeer vreemde en kleurrijke personages bevatte met een verhaal dat voor het grote publiek zeer ontoegankelijk bleek. Nu is daar The Lobster. In de hoofdrol zien we een geniale Colin Farrell, die onlangs nog te zien was in het tweede seizoen van True Detectives. In deze film zet hij misschien wel een van de allerbeste rollen neer uit zijn carrière. Hij wordt hier bijgestaan door Rachel Weisz, die natuurlijk haar bekendheid vergaarde met haar rol in The Mummy om vervolgens te acteren in een grote verscheidenheid aan rollen.

Het bizarre verhaal van The Lobster trekt meteen de aandacht, want het is feitelijke een aanklacht tegen de huidige samenleving dat door Lanthimos in een krankzinnig jasje is gestoken. Het eerste deel van de film zien we David in het hotel komen, waarbij er door een voice-over van Rachel Weisz op een bijna kunstzinnige manier verteld wordt wat er allemaal gebeurd. Dit heeft als effect dat het bijna lijkt alsof je een boek leest waarbij er gedachten naar het scherm worden vertaald. Zoals gezegd hebben de ‘gasten’ van dit hotel 45 dagen om een partner te vinden, maar dit verblijf kan met een bizarre jacht verlengd worden. Deze jacht is op een krankzinnige manier in beeld gebracht, waarbij de acteurs de meest vreemde uitingen op hun gelaat krijgen door het gebruik van slow-motion.

Wat direct opvalt aan de film is de grauwe filmstijl, iets dat nog maar eens onderstreept wordt doordat de acteurs geen make-up dragen en er alleen gebruik wordt gemaakt van natuurlijke belichting. Dit gegeven zorgt ervoor dat de film een zeer natuurlijke uitstraling krijgt die op zijn beurt weer wordt bijgestaan door een briljante soundtrack, verzorgd wordt door Johnnie Burn. Dit maakt het dat The Lobster een unieke film is geworden met een hoog orginaliteitsgehalte, waarbij eigenlijk het enige minpunt is dat de film niet voor iedereen even toegankelijk is. Zo kent de film bij tijd en wijlen zeer trage stukken, waar anderzijds juist de kracht ligt omdat de karakters hier een mooie uitdieping in krijgen. Zo zien we de relatie tussen Farrel en Weisz op een prachtige manier opbloeien en wordt er toegewerkt naar een briljante eindscène.

Extra’s: Helaas bevat de dvd geen bonusmateriaal en dat is bijzonder jammer te noemen. Een toelichting van de regisseur en/ of de acteurs had een aangename toevoeging kunnen zijn.

The Lobster is een briljante film, die echter niet voor iedereen even toegankelijk zal zijn. De boodschap is in ieder geval duidelijk en is een directe aanklacht tegen de huidige maatschappij. De krankzinnige scènes die de film rijk is worden grauw en prachtig in beeld gebracht, waarbij juist dit krankzinnige het verhaal interessant maakt. De makers leveren met The Lobster één van de betere alternatieve films af van 2015, die we iedere arthouse liefhebber dan ook kunnen aanraden. Let wel, het is geen lichte kost. Maar als je openstaat voor dit project zal je absoluut niet teleurgesteld worden. Dit kreeftje is dan wellicht lastig te koken, maar staat garant voor een heerlijke maaltijd.

Met dank aan Filmfreak voor het recensie-exemplaar.