Wanneer de Amerikaanse militair analist, Daniel Ellsberg, tot zijn grote afkeer hoogte krijgt van de diepte van misleiding van de Amerikaanse regering over de nutteloosheid van de oorlog in Vietnam, onderneemt hij actie door topgeheime documenten te kopiëren. Deze geheime documenten zouden later aangeduid worden als de “Pentagon Papers”. Kay Graham is sinds het overlijden van haar echtgenoot, de nieuwe eigenaar van de Washington Post. Terwijl ze nog bezig is met de overname van zaken, ontdekt redacteur Ben Bradlee dat de New York Times de papieren in handen heeft en ze wil publiceren. Vastberaden om te concurreren, weten de Post redacteurs Ellssberg te vinden inclusief een volledige kopie van de papieren. Hun plannen voor publicatie wordt echter in gevaar gebracht door een federaal verbod, waardoor ze allemaal aangeklaagd kunnen worden voor minachting. Kay moet nu beslissen of ze terugvalt voor de veiligheid van behoudt van haar krant of de papieren publiceert en vecht voor de vrijheid van de pers en journalistiek.

Toen Steven Spielberg min of meer moesten wachten totdat Industrial Light & Magic een kleine 1.500 digitale effecten had toegevoegd aan zijn film Ready Player One, besloot hij deze periode te vullen door in een recordtempo The Post op te nemen. De film vertelt het verhaal van het lekken van de Pentagon Papers aan het begin van de jaren zeventig en hoe in eerste instantie de mond van krantengigant The New York Times hierbij werd gesnoerd. Op dat moment was The Washington Post nog een vrij kleine speler op de markt, die net naar de effectenbeurs ging om op die manier de strijd aan te gaan. Natuurlijk nam The Post op dat moment van het lekker een heel groot risico, want dit had ook het einde van de krant kunnen betekenen en tevens het einde van de vrije pers in de Verenigde Staten. Al met al een interessant onderwerp, dat zich vlak voor het beruchte Watergate schandaal afspeelde. The Post probeert zich dan ook te profileren als een prequel op de klassieker All the President’s Men, dat zich vol op het Watergate schandaal stortte dat uiteindelijk het aftreden zou betekenen van de toenmalig President Nixon.

Toch valt al snel de conclusie te trekken dat het in Spielberg’s film op een aantal vlakken aan klasse ontbreekt, dit ondanks dat de film vakkundig in elkaar gezet is. Wat vooral opvalt is dat de film een taaie zit blijkt te zijn. Hoewel de speelduur netjes onder de twee uur is gehouden, zijn de vele dialogen soms ronduit saai te noemen. Iets dat vooral komt doordat Spielberg op alle vlakken binnen de lijntjes kleurt. Zeker met een cast met Tom Hanks en Meryl Streep onder de gelederen had hier meer in gezeten. Nergens durft de film echt uit te halen en met regelmaat wordt er flink om de feiten heen gedraaid. Het is juist hier dat All the President’s Men destijds uitblonk. Wat ook niet helpt, is dat Spielberg er vanuit gaat dat de kijker op de hoogte is van dit stukje Amerikaanse geschiedenis. Enige voorkennis is zeker noodzakelijk, anders zal er al snel geen touw meer aan vast te knopen zijn. Toch is The Post verre van een slechte film, zeker niet als je je een beetje in de stof hebt verdiept.

Uiteindelijk is het vooral de klasse van Hanks en Streep die de film weten te redden. Zonde deze twee giganten had het project een pak minder uit kunnen pakken en hadden veel kijkers vast voortijdig afgehaakt. De film richt zich dan ook vooral op de relatie die de Washington Post heeft met het Witte Huis en hoe men bang is om onderuit te gaan. Het is hierbij Ben Bradlee, gespeelde door Hanks, die volhoudt dat de stukken die ze hebben ontvangen gewoon gepubliceerd moeten worden, ondanks dat The New York Times flink op de vingers is getikt door de Amerikaanse overheid. Daar komt vervolgens een stukje moraal bij kijken, waarbij Kay Graham (gespeeld door Streep), de eigenaresse van The Post, de knoop moet gaan doorhakken om tot publicatie over te gaan. Juist hier zien we een onvervalst patriottistisch staaltje cinema, waarbij een feministische blik op het geheel uiteindelijk het resultaat blijkt te zijn. Het is in grote lijnen correct, maar Spielberg lijkt op veilig te willen spelen en stuurt handig door de speelruimte die er eigenlijk niet is bij een biografische film.

Extra’s: Naast de film zijn er een aantal interessante extra’s op de Blu-ray release terug te vinden.
·Layout: Katharine Graham, Ben Bradlee and The Washington Post (21:51) Dit stuk bevat een aantal erg interessante interviews, waarin Spielberg uitlegt dat de film net zoveel gaat over de opkomst van Graham als over de stukken van het Pentagon.
·Editorial: The Cast and Characters of The Post (15:56) Wederom een aantal zeer interessante interviews met cast en crew, waarbij Spielberg uitlegt dat Daniel Ellsberg betrokken was bij de productie om een stukje authenticiteit te waarborgen.
·The Style Section: Recreating an Era(17:02) Een extra die zich richt op het hercreëren van het tijdsbeeld.
·Stop the Presses: Filming The Post (25:34) Deze featurette concentreert zich op de productie van de film.
·Arts and Entertainment: Music for The Post (06:45) Een special over de muziek van de film, gecomponeerd door de legendarische componist John Williams.

The Post ontbreekt het aan durf en klasse om de strijd aan te kunnen gaan met genreklassieker All the President’s Men. Zeker gezien het slot is het vrij opzichtig dat The Post zich wil voordoen als prequel van deze klassieker. Gelukkig is The Post verder een allesbehalve slechte film. Sterker nog, de film is vakkundig gemaakt, maar als kijker wordt je veelal om de oren geslagen met een te grote hoeveelheid taaie stof gebracht in ronduit oninteressante dialogen. Dat maakt het dat The Post een taaie rit is, die aanvoelt alsof je naar een film van drie uur zit te kijken. Ook zijn de makers er voor het gemak maar vanuit gegaan dat de kijker over enige voorkennis beschikt. Dit resulteert erin dat je als kijker echt goed op moet letten om de puzzel in elkaar te passen, om zo uit te vogelen wie nou eigenlijk wie is in het grote geheel. De belangrijkste verdienste van de film is dat je direct zin krijgt om All the President’s Men weer eens op te zetten. Al met al een vakkundig gemaakte film die helaas de ballen mist om echt uit te blinken.

Met dank aan Entertainment One Benelux voor het recensie-exemplaar.