Mike en Cindy moeten noodgedwongen een roadtrip maken nadat ze slecht familienieuws hebben gekregen. Omdat de reis erg lang is besluit het gezin te overnachten op een nagenoeg verlaten camping. Als het gezin zich opmaakt voor hun welverdiende nachtrust wordt er plots aan de deur geklopt. Het meisje dat voor de deur staat vraagt of Tamara thuis is en verlaat daarna de woonwagen waar het gezin in zit. Daarna verschijnen er drie gemaskerde psychopaten, die alles op alles zetten om het gezin uit te moorden waarmee een dodelijk kat-en-muis spel begint. Het gezin moet alles uit de kast trekken om te overleven.

In 2008 kwam de eigenaardige horror/thriller The Strangers uit. Deze aardige film, waarbij een jong koppel op de hielen wordt gezeten door een gemaskerde moordenaar, had een erg beklemmend sfeertje. De film speelde zich enkel af in een hotelkamer, waardoor het claustofobische effect goed zijn werk wist te doen. Direct na de release van deze film werd er al over dit tweede deel gesproken. Het zou uiteindelijk tien jaar duren voordat dit vervolg kwam en bovendien  geregisseerd wordt door een regisseur die zelf een bloedhekel heeft aan dit soort films. Eigenaardig op zijn minst natuurlijk, want hoe wil je een goede film afleveren in dit segment, wanneer je dit soort films geen warm hart toedraagt? Toch weet regisseur Johannes Roberts een alleraardigste film uit de hoge hoed te toveren, dat een zeer mystiek en akelig sfeertje met zich mee weet te brengen. Dit wordt versterkt door de doodse stilte die op de camping heerst waar het gezin overnacht, waarbij het gevaar uit elke hoek kan komen. De begintitel suggereert dat de film is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal, maar dat is nemen met een flinke korrel zout. Het zit het entertainmentgehalte in ieder geval niet in de weg.

Het eerste kwartier van de film is aftastend en hierbij zou je als kijker het gevoel hebben dat je hier met een uit de kluiten gewassen televisiefilm te maken hebt. Alles oogt vrij goedkoop en de acteerprestaties zijn ook niet echt om over naar huis te schrijven. Gelukkig wordt dit na dit eerste kwartiertje redelijk goed gemaakt als er voor de eerste keer op de deur wordt geklopt en er een meisje voor de deur staat die om ene Tamara vraagt. Je weet als kijker dat de film nu echt op het punt van losbarsten staat en de spanning neemt direct toe. Het duurt echter nog een kleine tien minuten voordat het kat-en-muis spel echt op gang komt en vanaf daar wordt de film erg amusant om naar te kijken. Niets wordt onnodig lang opgerekt en alles heeft zijn functie in de film. Iets dat resulteert in een film waarbij de speelduur ruim onder de anderhalf uur ligt. Een prima keuze van de makers, want het zorgt ervoor dat je als kijker nergens verveeld raakt en dat de spanning elke minuut oploopt.

Toch barst de film wel van de irritante clichémomenten. Zo zijn alle beslissingen die het gezin neemt niet erg slim, rennen ze veelal juist de richting op die ze niet moeten gaan en zijn veel dingen toch een beetje voorspelbaar. Dit komt natuurlijk omdat dit soort films in het verleden al vele malen zijn gemaakt, waarbij je als liefhebber de regels van het verloop wel kent. Maar ook de keuze voor de soundtrack is vreemd. Zo bevat deze eigenlijk een volledige 80’s soundtrack met muziek van onderandere Kim Wilde, maar speelt de film zich in het heden af. Dit geeft een raar gevoel onder de film, waarbij het de vraag is of hier bewust over is nagedacht of dat dit gewoon een foute keuze is geweest van de makers van de film. Het enige dat bedacht kan worden is dat de soundtrack wellicht een ode is aan de teenslashers uit de jaren ’80. Naar het einde toe wordt de film een dertien in een dozijn film, waarbij deze uiteindelijk geen indruk weet te maken op de kijker. Vermakelijk is het overigens allemaal wel, maar de grote climax van de film verzuipt hier wel mee in de grijze middelmaat van de horrorfilms.

Extra’s: Voor de liefhebbers zijn er een handjevol leuke extra’s op de schijf te vinden.

•Alternate Ending (1:51) Een alternatief einde voor de film.
•Music Video (2:29) “Prep for Night”.
•A Look Inside The Strangers: Prey at Night (1:50) Een snelle recap van de film met kleine stukjes interview met cast en crew.
•Family Fights Back (2:02) Een snelle recap over de karakters uit de film.
•The Music of The Strangers: Prey at Night (2:46) Regisseur Johannes Roberts en actrice Bailee Madison praten over de muziek uit de film.

The Strangers 2: Prey at Nights is misschien niet een hele bijzondere film geworden, maar weet je als kijker wel tot de laatste minuut te vermaken. Door de beperkte speelduur komt de film snel op gang en besteed het niet nodeloos lang aan uitdiepingen van karakters en andere onzinnigheden. Dat bij een film als deze de voorspelbaarheid op de loer ligt is op voorhand natuurlijk wel te verwachten. Voor wie dit alles voor lief neemt kan zich dan ook opmaken voor een vermakelijke film, waarbij de sfeer een prima toevoeging is. Het einde is wat je standaard van dit soort films kunt verwachten, maar dit tweede deel van The Strangers is absoluut een kijkbeurt waard.

Met dank aan The Searchers i.s.m. Triple P Entertainment voor het recensie-exemplaar.