Sawyer Valentini is een jonge vrouw die, nadat ze op een heftige manier gestalkt is door iemand, vlucht naar New York vanuit Boston. Hier probeert ze weer een nieuw leven op te bouwen, maar overal ziet ze haar stalker nog. Als Sawyer in contact komt met een hulpinstantie die patiënten behandeld die in de knoop zitten met zichzelf, verloopt het gesprek goed. Ze moet standaard papieren tekenen, waarbij ze denkt dat dit voor een vervolgafspraak is. Wat ze echter niet weet, maar wel snel achter komt, is dat ze heeft getekend om zichzelf te laten opnemen in een inrichting. Sawyer begint aan zichzelf te twijfelen als ze meent dat ze in de inrichting haar stalker weer ziet, waarbij helemaal niemand haar gelooft en waarbij de lijn tussen illusie en realiteit nauwelijks zichtbaar meer voor haar is.

Steven Soderbergh heeft al aardig wat indrukwekkende films op zijn naam staan. Zo regisseerde hij naast de succesvolle Ocean’s reeks, ook nog prijswinnende films als Erin Brockovich en Traffic waar hij zelfs een Oscar voor binnenhaalde voor Beste Regisseur. Dat Soderbergh een zeer begaafd regisseur is bewijst hij maar weer eens met deze zeer aparte film genaamd Unsane. Stuur hem op pad met een iPhone 7 Plus met een groothoeklens en hij weet een film te creëren die zo claustrofobisch is, dat je het als kijker zelf af en toe heel benauwd krijgt. Voor de rol van Sawyer werd gekozen voor actrice Claire Foy, die naast de film The Crown nog geen echt schokkende dingen op haar cv heeft staan. Voor de rol van stalker David werd Joshua Leonard gekozen, die je zo maar eens zou kunnen herkennen uit The Blair Witch Project. Al met al geen hele bekende namen in deze zeer experimentele film. De grote vraag is dus: lukt het de relatief onbekende cast om een bijzondere film als deze te kunnen dragen?

De in slechtst tien dagen opgenomen film kostte een schamele 1,2 miljoen Dollar en werd opgenomen met de app FilMic Pro. Een gewaagde keuze dus, maar wel één die de film zeker ten goede komt. In het begin zal de beeldresolutie en het camerawerk even wennen zijn, maar het draagt er alleen maar aan bij dat je nog meer meegenomen wordt in het leven van Sawyer, die flink met zichzelf in de knoop zit nadat ze heftige ervaring met een stalker heeft gehad. De film wordt echter pas echt interessant als ze in het Summit Park Hospital belandt. Onwetend wat ze daar tekent wordt ze tegen haar wil vast gehouden in een psychiatrische instelling. Als ze een telefoontje pleegt naar de politie, komt ze er al snel achter dat niemand haar gelooft en je ziet zelfs als kijker dan eigenlijk ook geen licht meer aan het einde van de tunnel. Als ze het aan de stok krijgt met patiente Violet, loopt de zaak alleen nog maar verder uit de hand, want de opname van 24 uur wordt verlengd met zeven dagen als Sawyer een gewelddadige uitbarsting krijgt. Een directe aanklacht tegen het huidige zorgsysteem natuurlijk, waarbij je als kijker je eigen conclusies mag gaan trekken.

Het gaat vooral goed mis als Sawyer één van de medewerkers aanziet voor haar stalker en dat is het punt waarop de film echt impact gaat krijgen op de kijker. Alles loopt alleen maar meer en meer uit de hand en de gewelddadige uitbarstingen worden alleen maar erger die Sawyer krijgt. Op dat punt is de film in een woord te omvatten; krankzinnig. De visuele effecten doen hierbij goed hun werk en maken het ook dat de film buiten het claustrofobische effect erg onprettig wordt om naar te kijken. Het is dan ook aan te raden om de film niet te gaan kijken als je je niet lekker voelt of met een borreltje op, want dat zou er nog wel eens voor kunnen zorgen dat je hondsberoerd de zaal zal verlaten. Het geeft de krankzinnigheid van zo’n inrichting direct ook goed weer. Uiteindelijk gaat het om overleven in de instelling en het perspectief van wat nou echt is of niet zal je als kijker meer dan eens op een verkeerd spoor weten te zetten. Het effectief gebruiken van de iPhone camera kan dan misschien erg experimenteel genoemd worden, maar is zeker zeer effectief en de film zal nog wel een aantal dagen door je hoofd rondspoken. Er zullen zonder twijfel nog een paar vragen naar boven borrelen na de aftiteling.

Unsane is een naargeestige film geworden die zeer effectief werkt doordat er enkel gebruik is gemaakt van een iPhone 7 Plus voor het camerawerk. Zodra Sawyer in de inrichting komt, neemt de film een krankzinnige wending aan, iets dat op een goede manier niet altijd even prettig is om naar te kijken. Het gebruik van de groothoeklens en bepaalde kleurenfilters zorgen ervoor dat Unsane een film is geworden die je als kijker niet snel gaat vergeten. Claire Foy laat in deze film in ieder geval zien dat ze een zeer begaafd actrice is die de film met gemak kan dragen. Naar het einde toe wordt de film alleen maar vreemder, iets dat uiteindelijk in een zinderende climax tot zijn conclusie komt. Het surrealistische sfeertje wordt erg versterkt door het gebruik van bepaalde effecten en verschillende kleurenfilters. De film kent een trage start, maar voor wie volhoudt krijgt een zeer bijzondere film van Soderbergh voorgeschoteld die uniek te noemen is in zijn soort.