Midsommar
Studente Dani Ardor is getraumatiseerd nadat haar zus Teri zichzelf ombracht en daarnaast ook haar ouders, door hun huis vol te laten lopen met koolstofmonoxide. Het incident zorgt voor een verdere emotionele verwijdering tussen Dani en haar vriend Christian, een antropologie student. De volgende zomer ontdekt Dani dat Christian, en zijn vrienden Mark and Josh, door hun Zweedse vriend Pelle zijn uitgenodigd om in zijn afgelegen woonplaats het plaatselijke Midzomerfeest bij te wonen. Dani en Christian krijgen ruzie en in een poging dingen bij te leggen, vraagt hij Dani ook mee. De groep vliegt naar Zweden en komt terecht in een gemoedelijke afgezonderde samenleving. Toch is het hun niet helemaal duidelijk wat het festival nou eigenlijk inhoudt. Nadat het festival is ingeluid met een gezamenlijke lunch, waarbij een ouder paar de leiding lijkt te hebben, wordt al snel op gruwelijke wijze duidelijk dat hier iets niet in de haak is en dat ontsnappen nagenoeg onmogelijk blijkt.
Vorig jaar verraste regisseur Ari Aster ons met de eigenaardige, maar vooral ook verontrustende horrorfilm Hereditary. De film kent een trage opbouw, waarbij het lang gissen is naar wat er nou eigenlijk gaande is en wijkt eigenlijk totaal af van de doorgaans standaard horrorfilm. Met zijn nieuwe film neemt Aster ons mee naar het volgende niveau, waarmee Midsommar misschien nog wel verontrustender is dan Hereditary. De toon wordt in elk geval direct aan het begin al gezet als de zus van Dani zelfmoord pleegt en daarbij haar ouders meeneemt. Natuurlijk is het op dat moment nog gissen naar de link met de titel, maar vanaf dat moment is direct een constante onderhuidse spanning aanwezig. Met Hereditary nog vers in het hoofd verwacht je min of meer dat ook deze film stapsgewijs opgebouwd naar zijn climax, waarbij je ook weet dat het plot zich maar heel langzaam laat raden. De film bouwt vanaf de heftige opening langzaam maar zeker op naar de uiteindelijke trip naar Zweden. Zo ligt in eerste instantie de focus zelfs vooral op het dramagehalte, met Dani in rouw, waarna haar vriend haar moet overhalen om mee te gaan naar het mysterieuze Midsommar festival.
Eenmaal in Zweden aangekomen, belanden ze bij een lokale gemeenschap die er nogal hippie-achtige gedachtes op nahouden. Zo worden er aardig wat geestverruimende middelen genuttigd om de ogen te openen. Toch lijkt het er op het eerste gezicht vredig en vooral liefdevol aan toe te gaan. Aster neemt in dit gedeelte van de film dan ook uitgebreid de tijd om de kijker ervan te overtuigen hoe goedwillend iedereen is. Het is hier dat hij flink gas terugneemt voor de uitdieping in het verhaal. Toch is het soms bijna op het saaie af. Maar toch, als je als goed oplet vuurt de eigenaardige regisseur ook dan al een boel onheilspellende hints op de kijker af. Dan staat het festival op het punt van aanvangen, wat begint met een nogal vreemd ritueel. Het is zo vervreemdend dat het bij menig kijker misschien zelfs op de lachspieren zal werken. Toch zijn er van die onderhuidse dingen, zoals bijvoorbeeld dat het 24 uur per dag licht is, iets wat vooral een psychologisch effect heeft door de prachtige landschappen te tonen. Wat zich vervolgens voltrekt is gewoonweg gruwelijk, waarbij je je kan afvragen wat de regisseur ons nou eigenlijk probeert te vertellen.
Wat dat betreft gloreert Midsommar vooral in het suggestieve, waarmee de film uitblinkt in de opmaat naar de uiteindelijke climax. Het zijn eigenlijk dan ook maar een paar momenten waarin de film echt rake stompen in de maag van zijn kijkers weet uit te delen, want de rest is het vooral de onderhuidse spanning voor de kijker die in volledige onwetendheid verkeert. Vooral als het groepje vrienden een voor een verdwijnt en de bewoners met de meest onwaarschijnlijke verhalen op de proppen komen over het vertrek van de verdwenen vrienden. Aster weet daar als geen ander mee om te gaan en dit zal ook lange tijd als een knoop op je maag weten te liggen. Wat vast staat is dat Midsommar wederom geen standaard horrorfilm is en je echt even zin zal moeten hebben om een dergelijke film de kans te geven. Wie het voor het einde opgeeft zou de film zomaar kunnen bestempelen als een van de slechtste films van het jaar, maar wie het grote geheel heeft gezien zal direct beamen dat juist dit absoluut niet het geval is. Wel gaat de film richting het einde misschien net iets teveel over de top en verdwijnt de subtiliteit die eerder zo aanwezig was, maar de boodschap komt als een mokerslag binnen en zal je met een onbehagelijk gevoel achterlaten.
Extra’s: Naast de film is helaas geen bonusmateriaal te vinden op de Blu-ray release. Ook ontbreekt hier de 171 minuten durende Director’s Cut.
Midsommar is opnieuw een naargeestige film van Ari Aster, die nog lang zal blijven spoken in je hoofd. Wel stelt hij zijn kijkers op de proef. Zo is de opbouw erg traag en moet je over een goede dosis geduld beschikken om het einde te halen. Maar, dat is zeker de moeite waard, want de uitkomst is even gruwelijk als dat hij interessant is. Vooral het feit dat het geheel zich totaal in het daglicht afspeelt, de film speelt in een gebied waar de zon ’s avonds niet onder gaat, voegt flink toe aan de sfeer van de film. Voor de rest is het juist het suggestieve dat het geheel kracht bijzet, want onderaan de streep kent de film eigenlijk maar vrij weinig echte horrorscènes. Echter, als deze gruwelijkheden komen, worden ze ook flink confronterend in beeld gebracht. Misschien gaat de film op het einde iets teveel los, waardoor het zijn kracht uiteindelijk misschien iets gaat verliezen, maar een ding is zeker: Midsommar zal nog dagen in je hoofd rond blijven spoken.
Met dank aan Dutch FilmWorks voor het recensie-exemplaar.
Beoordeling
- Film
- Eindcijfer
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.