Na de beruchte Amityville zaak komen Ed en Lorraine Warren voor de meest besproken zaak uit de paranormale wereld te staan, namelijk die van de Enfield poltergeist. Als de familie Hodgson in hun huis getergd wordt door de vorige eigenaar, loopt de zaak geheel uit de hand. Ed en Lorraine worden al snel door de kerk ingeschakeld om de zaak te onderzoeken. Als blijkt dat dochter Janet bezeten raakt van een demoon, is het zaak om zo snel mogelijk in actie te komen. Als de media zich vervolgens met de zaak bemoeit en alles af wil schuiven op Janet, lijkt het erop dat het antwoord voor de hand ligt. Ed en Lorraine ontdekken echter al snel dat alles toch net iets anders zit als men dacht.

Regisseur James Wan lijkt elk horrorverhaal dat hij in handen krijgt in goud te kunnen veranderen. Een trend die hij begon in 2010 met het doodenge Insidious, al kwam de klad er wat in met de matige opvolger. Met The Conjuring uit 2013 regisseerde Wan één van de engste (en beste) horrorfilms uit de filmgeschiedenis, waarbij het verhaal zich baseerde op de waargebeurde zaken van paranormale onderzoekers Ed en Lorraine Warren. Na het succes van The Conjuring volgde al snel de uiterst zwakke spin-off Annabelle, waar Wan overigens niks mee van doen had. Gelukkig kunnen we concluderen dat Wan met het directe vervolg gelukkig wederom een prima film heeft neergezet en bewijst hij nog maar eens dat hij prima weet hoe hij met dit genre moet omgaan.

In het nadeel spreekt dat de verwachtingen rond dit vervolg erg hoog zijn. Zeker als je bedenkt dat het wederom gaat om een waargebeurd verhaal, dit keer zelfs het meest beruchte in de paranormale wereld. Dit soort dingen zetten je aan het denken en zorgen ervoor dat je de ultieme poltergeist-film gaat verwachten. Helaas maakt de film dit niet waar en gaat de film zelfs bijna ten onder aan de hoge verwachtingen. De film wordt hierbij niet geholpen door het niet bijster goed uitgewerkte plot. Zo proberen de makers een band te scheppen met familie Hodgson, iets dat maar deels lukt. Wat weer wel goed werkt zijn de scènes die zich overdag afspelen, zo kan je er bijvoorbeeld niet van op aan dat de geest alleen ’s nachts verschijnt.

Toch is het jammer dat je het einde al van verre ziet aankomen en dit eigenlijk zo cliché is als het maar zijn kan. Het zorgt voor wat momenten van verveling, waarbij de speelduur van ruim twee uur dit alles ook geen goed doet. Wat dat betreft had men iets strenger mogen zijn in de montagekamer. Wat in het elk geval in voordeel van de film, en de continuïteit tussen de twee films spreekt, is dat Vera Farmiga en Patrick Wilson terugkeren als Ed en Lorraine. Daarnaast zorgt Wan er wederom voor dat de film niet vervalt in gemakkelijke schrikeffecten. Sterker nog, de film bevat amper schrikmomenten en dat zorgt ervoor dat de ongemakkelijke scènes juist goed uit de verf komen wat er weer voor zorgt dat een grotere teleurstelling wordt voorkomen.

The Conjuring 2 heeft vooral te lijden onder de hoge verwachting en een soms wat matig uitgewerkt plot. Toch mogen we spreken van één van de betere poltergeist-films van de laatste jaren, waarbij het natuurlijk wel vreemd is dat een film rond de meest heftige zaak die de Warren’s ooit in handen kregen een pak minder is dan de vorige film. Het grote pluspunt van de film is dat je nooit precies weet wanneer er iets gaat gebeuren en dat de schrikmomenten tot een minimum zijn beperkt. Hierdoor ontstaat geen overdaad en komen de echt enge scènes veel beter uit de verf. Het zorgt ervoor dat The Conjuring 2 niet zo goed is als zijn voorganger, maar toch de interesse wordt behouden naar andere zaken van de Warrens waarbij, als dit niveau wordt vastgehouden, dit weleens zou kunnen uitgroeien tot een van de betere horrorreeksen worden uit de filmgeschiedenis.