De wereld wordt tijdens de finale van het Wereldkampioenschap voetbal in Quatar in 2022 opgeschrikt door een portaal dat midden op het veld verschijnt. Via het portaal komt een leger onze wereld binnen die tijdreizigers blijken te zijn uit 2051. In de toekomst vecht de mensheid tegen een aanval van buitenaards leven, maar is helaas niet opgewassen tegen het buitenaardse geweld. Ze rekruteren daarom mensen uit de tijdlijn van dertig jaar daarvoor om zo niet alleen die van hen zelf, maar ook die van ons veilig te kunnen stellen. Onder de gerekruteerde bevindt zich Dan Forester; een leraar op een middelbare school en wetenschapper die een kans op een grootschalig onderzoek in rook heeft zien opgaan. Om de toekomst van zijn jonge dochter veilig te kunnen stellen besluit Dan om gehoor te geven aan de oproep om te vechten in de toekomstige oorlog. Maar eenmaal dertig jaar verder in de toekomst blijkt de wereld er slechter voor te staan dan tot dan toe werd gedacht. Dan vecht zich een weg door hordes van monsterachtige wezens, maar al snel blijkt dat Dan voor een hele andere reden naar de toekomst is gehaald. Hij zou wel eens de sleutel kunnen zien die een einde kan maken aan de oorlog van morgen.

Het leek de ideale oplossing in tijden van een wereldwijde pandemie en gesloten bioscoopzalen: voor een aanzienlijk bedrag je film als studio te koop zetten voor de streaminigdiensten. Op die manier maakten de studios geen verlies en hadden de streamingdiensten weer een fijn uithangbord om meer abonnees naar zich toe te trekken. Een win-win situatie dus en op zich een prima oplossing voor films waarvan het sowieso al twijfelachtig was of ze in de bioscoopzalen goede zaken zouden doen. Maar er zijn ook films bij die toch een heel stuk minder goed uit de verf komen op een tv-scherm. Eén van die ‘slachtoffers’ is het grootschalige The Tomorrow War van regisseur Chris McKay die sinds een week te zien is op Amazon Prime.

The Tomorrow War, in het begin van de productie nog bekend onder de vage titel Ghost Draft, is typisch zo’n film waarvoor het grote witte doek met dito geluid voor gemaakt is. Dit is precies het bombastische geweld waarvoor je maar al te graag een dikke twee uur onderuitgezakt in een rood fluwelen stoel zit terwijl je gretig in de bak met popcorn graait. Een dikke tegenvaller dus dat Paramount een beetje last van koudwatervrees kreeg en de film dus voor een dikke 200 miljoen Dollar te koop zette. Want laten we eerlijk zijn: hoe vet of indrukwekkend je home cinema-set ook is: de impact van een mega groot scherm wordt bijlange na niet gehaald. Bovendien zorgt het er ook voor dat de ontelbare ‘fouten’ waarmee de film te kampen heeft beginnen te storen en de filmbeleving op vele momenten toch in de weg gaat zitten. Een euvel dat door de impact van een bioscoopscherm toch ongetwijfeld hier en daar verdoezeld had kunnen worden.

Het probleem van The Tomorrow War zit hem eigenlijk al een beetje in de basis waar de hele film omdraait: waarom mensen uit het verleden naar de toekomst brengen om een oorlog uit te vechten waar ze zelf eigenlijk niet zoveel aan hebben? De oorlog, of aanval van de aliens, moet voor henzelf tenslotte nog plaatsvinden, dus zitten ze uiteindelijk dan niet met hetzelfde probleem? En wie blijft er dan over om te vechten? Waarom in het verleden niet de tijd nemen om jezelf voor te bereiden op dat wat komen gaat? Dertig jaar is tenslotte een flinke tijd om de krachten te verenigen en met een briljant plan te komen om de aanval te kunnen afwenden. Maar goed, probleem daarmee is ook meteen dat de amusementswaarde van de film flink onderuit wordt geschopt en dus is het beter om je als kijker niet al te druk te maken over de onlogica waarmee de film tot aan de nok toe gevuld is.

Het draait in The Tomorrow War tenslotte eigenlijk vooral om de grootschalige en dikke CGI-actie en daarmee scoort de film dan ook zijn meeste punten. De film zit er bijzonder gelikt uit waarbij vooral de aliens in het oog springen door het waanzinnige uiterlijk. Het is, na het eerste zicht op deze monsters, meteen duidelijk waarom de oorlog tegen deze wezens in de toekomst zo ontzettend kansloos is. Het zorgt voor een hoop spektakel dat gepaard gaat met een bombastische soundtrack zoals dat hoort bij dit soort films. Wat dat betreft heeft regisseur Chris McKay, die na animatiefilm The Lego Batman Movie met die spektakel aan de slag mocht als live action-debuut, zich niet bepaald ingehouden. En dat is misschien maar goed ook. The Tomorrow War is namelijk de ideale film voor een avondje vermaak. Jammer alleen dat het thuis op de bank is.

The Tomorrow War is gemaakt van het kaliber bombastisch geweld dat thuishoort op een groot bioscoopscherm, maar helaas zijn weg heeft moeten vinden naar Amazon Prime. Daardoor komt de film van regisseur Chris McKay toch een heel stuk minder goed uit de verf dan gehoopt. De impact van een groot scherm met dito geluid had namelijk door de ervaring prima kunnen maskeren wat er allemaal mis is met deze film waarin mensen naar de toekomst worden gestuurd om een oorlog tegen buitenaardse wezens uit te vechten en zo de wereld te redden. Onlogica en voorspelbaarheid zitten het verhaal dusdanig in de weg dat het op sommige momenten flink begint te storen en de wenkbrauwen bij de kijker meerdere malen omhoog zullen gaan. The Tomorrow War moet het vooral hebben van groteske actiescenes en die komen op een tv toch een heel stuk minder tot hun recht waarmee de film toch meer weer eens duidelijk maakt dat bioscopen wel degelijk nog steeds een flinke meerwaarde kunnen hebben.