Take 2 | The Man Who Knew Too Much

In 1934 leverde Alfred Hitchcock The Man Who Knew Too Much af, één van de beste films uit zijn Britse periode. Het was al in 1941 dat hij een Amerikaanse remake overwoog, maar uiteindelijk trok hij het plan pas uit de kast om tegemoet te komen aan zijn contract met Paramount Pictures. Deze remake, met James Stewart en Doris Day in de hoofdrol, staat centraal in de eerste editie van onze nieuwe rubriek Take 2. Een rubriek over remakes of films die op een andere wijze een tweede leven kregen.

“Let’s say the first version is the work of a talented amateur and the second was made by a professional.”

Toen Paramount uiteindelijk akkoord ging met het plan van de “Master of Suspense” om zijn eigen film te remaken, werd John Michael Hayes aangetrokken om het script te verzorgen. Hayes werd verondersteld om het origineel niet te kijken, alsmede het script te lezen. Alle nodige details kreeg hij in een briefing met Hitchcock zelf. Dit ging uiteindelijk niet helemaal zonder problemen, want bij aanvang van de opnames stonden alleen de openingsscènes op papier en moest Hayes elke keer als hij iets af had dit met luchtpost opsturen naar de filmset.

Voor de hoofdrol deed Hitchcock een beroep op zijn creatieve partner James Stewart als protagonist Ben McKenna. Het is iets waarmee Hitchcock, ondanks dat het op zichzelf staande films zijn, tegemoet kwam aan de wensen van Paramount die graag wat continuïteit op dit vlak wilde bespeuren in zijn werk. Naast Stewart zien we Day, destijds vooral bekend als zangeres. Echter, ondanks dat vele andere namen werden overwogen kreeg zij de rol van Jo McKenna. Natuurlijk zien we ook de man aan het roer zelf weer even voorbij komen in zijn kenmerkende cameo, namelijk als toerist met camera die de acrobaten bekijkt op de Marokkaanse markt.

In de film is het gezin McKenna op vakantie in Marokko. Tijdens hun reis van Casablanca naar Marrakesh ontmoeten zij de Fransman Louis Bernard, die hun uitnodigt voor een etentje. Hij moet op het laatste moment echter verstek laten gaan, waarna hij vervolgens opduikt in hetzelfde restaurant als waar de McKennas’ dineren en hen negeert. Een dag later nemen de al vreemde gebeurtenissen een nog vreemdere wending als een vermomde Bernard wordt neergestoken en Ben in zijn oor fluistert dat er een buitenlandse staatsman vermoord zal worden in Londen en hij de autoriteiten moet vertellen over “Ambrose Chappell”. Al snel raken de McKennas’ verstrikt in een net van intriges en moord.

Hoogtepunt van de film is de twaalf minuten durende apotheose in de Royal Albert Hall, waarmee de remake op papier weinig verschilt van het origineel. Op deze locatie is een hoofdrol weggelegd voor Hitchcocks’ vaste componist Bernard Herrman, die ondanks de vrijheid die hij kreeg ervoor koos om Storm Clouds Cantata uit het origineel opnieuw te gebruiken. Voor de scène werd de Royal Albert Hall grotendeels nagebouwd in de Paramount soundstages in Los Angeles, wat Hitchcock de complete vrijheid gaf om zijn visie te realiseren.

Al bij de première op 1 juni 1956 was de film een groot succes en vandaag de dag wordt de film gezien als de meerdere van zijn voorganger. De film was jaren niet beschikbaar, omdat Hitchcock zelf de rechten had totdat deze na zijn overlijden bij zijn dochter belandde. Pas in 1983 werden de films opnieuw uitgebracht nadat Universal Pictures de rechten had gekocht. Pas in 2000 verscheen de film in het originele VistaVision breedbeeld op dvd en zeker na de nieuwe transfer voor de Blu-rays’ kunnen we eindelijk optimaal genieten van deze sterke remake.

The Man Who Knew Too Much kreeg een Take 2. Niet gemakzuchtig om even te cashen, maar puur vanwege de wens van de regisseur die mooi samenviel met zijn contract met de filmstudio. Niet alleen de film zelf bleek een groot succes, maar ook werd er een Oscar gewonnen voor Beste Originele Nummer met het door Doris Day vertolkte Whatever Will Be, Will Be (Que Sera, Sera), wat haar grootste hit werd. Na deze film zou Hitchcock The Wrong Man regisseren om daarna te beginnen aan zijn vierluik van klassiekers; Vertigo, North by Northwest, Psycho en The Birds. Het niveau van die vier films wordt niet gehaald, maar The Man Who Knew Too Much toont zeker de klasse en ontwikkeling van de “Master of Suspense”.

4 september, 2016

Meepraten over dit artikel

2 reacties op “Take 2 | The Man Who Knew Too Much”

  1. […] de rubriek Take 2 verschenen eerder artikelen over: The Man Who Knew Too Much | The Departed | Ocean’s Eleven | Invasion of the Body […]

  2. […] de rubriek Take 2 verschenen eerder artikelen over: The Man Who Knew Too Much | The Departed | Ocean’s […]

Geef een reactie